Batı’yla başladı, Batı’ya rağmen sürdü

ABD, Batı Almanya ve Fransa’dan yardım alan İran, 1979 İslam Devrimi’nden sonra çalışmalar için Avrupa ülkeleriyle işbirliğini sürdürdü. Ancak ABD’nin engellemeleri ve Irak’la süren savaş nedeniyle 1980’li yıllarda bir ilerleme sağlayamadı. Bu nedenle 1990’ların başında Rusya’ya yöneldi.

Batı kamuoyunun İran’ın nükleer çalışmalarıyla ilgili endişeleri 2000’lerin başında hızla artmaya başladı. İran ve Batı ülkeleri arasındaki görüşmelerden sonuç alınamaması üzerine sorun gerginliğe dönüştü. Türkiye bu dönemde taraflar arasında "kolaylaştırıcı" rol üstlenerek diplomatik girişimlerini artırdı. Ancak gerginliğin artması, askeri müdahale seçeneklerinin tartışılması ve meselenin krize dönüşme emareleri göstermesiyle birlikte Türkiye sürece daha fazla müdahil oldu. Türkiye-Brezilya-İran görüşmelerine öncülük eden Ankara, "arabuluculuk" rolü üstlendi. Bugün farklı platformlarda çözüm arayışları devam ederken, İran üzerindeki baskılar artmaya devam ediyor.

İran iddiaları yalanlıyor

İran yönetimi ise, nükleer silah üretimi peşinde olduğu iddialarını yalanlarken, amacının yüksek teknolojiye ve elektrik enerjisine ulaşmak olduğunu vurguluyor. İran dini lideri Ali Hamaney de nükleer silah yapımı, depolaması ve kullanımının dinen büyük bir günah olduğu fetvasını vermişti.

İstanbul görüşmelerinin önemi

Avrupa Birliği’nin aldığı karara göre, Temmuz ayı itibarıyla tüm AB ülkelerinin İran’dan petrol alımını kesin olarak durdurması bekleniyor. İran yönetiminin uygulamaya misillemede bulunmasıyla birlikte gerilimin tırmanmasından endişe ediliyor. Ayrıca ABD yönetimi ve İsrail, İran’a askeri müdahale seçeneğini halen masada tutuyor. Bu nedenle 14 Nisan’da İstanbul’da 5+1 grubu ile İran arasında yapılacak görüşmeler önem taşıyor.

KAYNAK:Anadolu Ajansı